نشست گروه هفت | کشورهای صنعتی جهان با بحران‌های پیش رو چه می‌کنند؟
چهل و هشتمین اجلاس سران گروه هفت (هفت کشور صنعتی جهان) موسوم به G7 در شرایطی برگزار می‌شود که جنگ روسیه و اوکراین بر این نشست سایه افکنده است. دنیا چشم به کشورهای صنعتی جهان دوخته است تا بفهمد که بالاخره این غول‌های صنعت چه کاری برای اوکراین می‌کنند. آیا اوکراین را تنها گذاشته‌اند یا قصد دارند با برنامه‌های جدی و هدف‌مند روسیه را به زانو در‌آورند؟ روسیه‌ای که منتظر است شکست این گروه را ببیند. اگر نتایج مطلوبی از توافق و اتحاد میان اعضای این گروه حاصل نشود، پوتین به هدف خود می‌رسد. در این مقاله از توان تحلیل نگاهی به این جلسه داریم و بحران‌های پیش رو را بررسی می‌کنیم. در ادامه مروری خواهیم داشت بر برخی از مسائلی که قرار است در این جلسه در مورد آن‌ها صحبت شود.
فهرست مطالب
G7: این غول‌های صنعتی
گروه هفت متشکل از هفت کشور صنعتی دنیاست که اکنون شامل آلمان، فرانسه، ایتالیا، ژاپن، بریتانیا، ایالات متحده و کاناداست. البته در سال ۱۹۹۸ روسیه نیز به جمع این هفت کشور اضافه شد که از آن با نام G8 یاد می‌شد. اما پس از الحاق کریمه از این گروه کنار گذاشته شد و مجددا اعضای آن به هفت کشور رسید. این کشورها در کنار هم سهم عمده‌ای از اقتصاد جهان در مشت خود دارند.
در اواسط دهه‌ی هفتاد بحران نفتی و البته فروپاشی سیستم برتون وودز مهم‌ترین و حساس‌ترین مسائل آن زمان بود. این گروه تشکیل شد تا به آن مسائل و مشکلات رسیدگی کند. نخستین نشست گروه هفت در سال ۱۹۷۵ انجام شد. حالا چهل و هشتمین اجلاس سران گروه هفت از ۲۶ ژوئن ۲۰۲۲ (۵ تیر ۱۴۰۱) در هتل پنج ستاره Schloss Elmau در آلمان به مدت سه روز برگزار می‌شود. سوال اینجاست که با وجود سایه‌ی سنگین جنگ روسیه و اوکراین بر سر اقتصاد جهانی، آیا سران آلمان و دیگر کشورهای عضو به توافقی همه‌جانبه بر سر کمک به اوکراین دست پیدا می‌کنند؟ آیا می‌توانند سیاستی مشترک را در پاسخ به تهدیدات کلان اقتصادی اتخاذ کنند؟
یک سال گذشت
عجیب است که در آخرین نشست گروه هفت در یک سال پیش، سران این کشورها هرگز فکر نمی‌کردند چنین اتفاقاتی همه با هم رخ بدهد. در سال ۲۰۲۱ نشست گروه هفت که برای نخستین بار پس از بحران همه‌گیری کووید ۱۹ در انگلستان برگزار شد، مملو از خوش‌بینی‌های محض بود. همه متفق‌القول متعهد شدند که کرونا را شکست دهند و دنیایی بهتر بسازند، اقتصاد را تقویت کنند، از کره‌ی زمین حفاظت کنند و با هم مشارکت کنند. شاید آن‌ها نمی‌دانستند که باید انرژی خود را بیشتر از این موارد، صرف به زانو درآوردن پوتین کنند. پوتینی که در ابتدای سال جدید میلادی، با توپ و تانک و آتش به استقبال اوکراین رفت.
برخی از تحلیل‌گران می‌گویند نمی‌توان پوتین را مقصر تمام بحران‌های کنونی دانست اما درست نیست که نقش پررنگ او را در شکل‌گیری این مسائل نادیده بگیریم. البته هولگر اشمیدینگ (Holger Schmieding) اقتصاددان ارشد بانک برنبرگ معتقد است شی جین پینگ و پوتین با هم این مشکلات را ایجاد کرده‌اند. او می‌گوید انگشت اتهام نباید به سمت سران جی هفت نشانه برود.
چه مسائلی در نشست گروه هفت بررسی می‌شود؟
به جز جنگ اوکراین، مسائل مهم دیگری نظیر تغییرات آب و هوایی، گرسنگی، فقر و سلامت افراد نیز از جمله موارد مهمی هستند که در اجلاس سران گروه هفت در مورد آن‌ها صحبت می‌شود. این بهترین موقعیت است تا اولاف شولتس (Olaf Scholz) نشان دهد به اندازه‌ی مرکل قدرت دارد. ولودیمیر زلنسکی رئیس جمهور اوکراین مهمان ویژه‌ی این نشست خواهد بود که به صورت ویدیویی در این جلسه شرکت خواهد کرد.
شولتس در ماه مارس در نشستی برای راه‌حل‌های جهانی در برلین گفته بود که جنگ اوکراین نباید باعث شود که کشورهای صنعتی جهان مسئولیت‌های خود را در قبال چالش‌ها و بحران‌های جهانی نادیده بگیرند.
Nicole Bibbins Sedaca معاون اجرایی خانه آزادی، چالش‌های موجود را چالش‌هایی ناشی از فعالیت انسانی می‌داند. او می‌گوید: «بحث کمبود گندم نیست. بحث کمبود غلات نیست. این انتخاب یک کشور است که بازارهای جهانی را برای منافع خودکامه‌اش مختل می‌کند.» او هشدار می‌دهد که نباید علت اصلی را فراموش کرد و فقط بر بحران‌های غذایی یا پناهندگان تمرکز کرد. او علت اصلی این وقایع را اقتدارگرایی می‌داند و معتقد است باید با این مسئله مقابله کنیم و نه صرفا بر نتایج تمرکز کنیم. مایکل هانا (Michael Hanna) مدیر برنامه‌های ایالات متحده در گروه بین‌المللی بحران در اشاره به وضعیت اقتصاد جهانی می‌گوید «درست است که روسیه مقصر است اما واکنش‌ها و تحریم‌های غرب هم در این میان نقش داشته‌اند. فشارهای تورمی و شوک‌های اقتصادی در طول همه‌گیری نیز عوامل دیگری هستند.»
یکی دیگر از برنامه‌های گروه هفت در این نشست تلاش برای دستیابی به واکسیناسیون ۷۰٪ از جمعیت جهان در برابر ویروس کرونا تا اواسط سال ۲۰۲۲ است. امری که انجام آن نیازمند تسریع چشم‌گیر در کمپین جهانی واکسیناسیون دارد. شعار این نشست «پیشرفت به سوی جهانی عادلانه» است و پیامدهای ناشی از تهاجم اوکراین به روسیه بخش اعظم مذاکرات را شکل می‌دهد.
- رکود تورمی در اقتصاد جهان | جنگ پوتین اقتصاد آمریکا را هم هدف گرفت
- تغییر پارادایم آمریکا در شرف وقوع است | خداحافظی با حباب های اقتصادی؟
پول، اسلحه و تجیهزات برای اوکراین
این نخستین بار است که پس از سال‌ها، کشورهای صنعتی جهان کسی به جز مرکل را بر صندلی صدارت آلمان می‌بینند. اولاف شولتس صدراعظم کنونی آلمان در اولین حضور خود در اجلاس سران گروه هفت از حمایت بلندمدت از اوکراین به عنوان یکی از اهداف اصلی‌اش نام میبرد؛ شولتسی که تنها شش ماه است به این مقام منتصب شده و نشست گروه هفت به منزله‌ی بلیط اعتبار او تلقی می‌شود. او به دنبال مبارزه با امپریالیسم پوتین است تا نشان دهد دموکراسی‌های پیشرو می‌توانند مقابل بحران‌های کنونی بایستند.
شولز با الگوبرداری از طرح مارشال به دنبال بازسازی اوکراین است. طرح مارشال برنامه‌ای اقتصادی تحت حمایت ایالات متحده بود تا به دولت‌های غربی کمک کند پس از جنگ جهانی دوم خودشان را بازسازی کنند. مهم‌ترین مسئله در نشست سران گروه هفت اتحاد و توافق و یک‌دستی میان اعضای این گروه است. آن‌ها باید بتوانند تحریم‌ها علیه روسیه و کمک‌های بلندمدت بیشتر را به وضوح بررسی و بر سر آن به توافق برسند.
تغییرات آب و هوایی، گرسنگی و فقر
آتش جنگ روسیه اول از همه در خرمن‌های غلات اوکراین افتاد. نیروی دریایی روسیه هم در راستای اهداف جنگی‌اش اجازه‌ی خروج کشتی‌های اوکراینی را از بندر سیاه نداد. نتیجه چه شد؟ اختلال در زنجیره تامین که قرنطینه‌ی چین و سیاست‌های سفت و سخت کووید صفر نیز به این مسئله دامن زد. با این شرایط عجیب نیست که اهمیت موضوعی مثل فقر و گرسنگی بیش از پیش باشد. شولتس هشدار داده است که عدم هماهنگی و همبستگی میان سران کشورهای صنعتی، موقعیت را برای هم‌دستی و مانور بیشتر چین و روسیه فراهم می‌کند. امری که منجر به بغرنج‌تر شدن اوضاع خواهد شد.
برنامه جهانی غذای سازمان ملل متحدد اعلام کرده است که اوکراین ۴۰٪ از گندم و ۱۶٪ از ذرت موردنیاز جهان را تامین می‌کند. هم‌چنین تامین بیشتر از ۴۰٪ از روغن آفتابگردان دنیا نیز به عهده‌ی اوکراین است. اما حالا چیزی در حدود ۹۸٪ از صادرات غلات و گندم این کشور در کمربند محاصره گیر افتاده است. نقش گروه هفت از آن جهت پررنگ است که باید بتواند پوتین را وادار به عقب‌نشینی از برخی اهداف جنگی خود کند. اتفاقی که چندان هم محتمل به نظر نمی‌رسد.
گروه هفت از کشورها خواسته است تا بازارهای غذایی و کشاورزی خودشان را فعال نگه دارند. اکنون مسائلی نظیر تولید غذا، توزیع و تامین آن و هم‌چنین کمک به کشورهایی که به شدت آسیب دیده‌اند می‌تواند محل بحث باشد.
بحران انرژی و آب و هوایی
در اجلاس سران گروه هفت که در روز دوم با همراهی رهبران کشورهای اندونزی و هند (روسای فعلی و آتی G20)، سنگال (رئیس اتحادیه آفریقا)، آرژانتین (رئیس جامعه‌ی کشورهای آمریکای لاتین و کارائیب) و آفریقای جنوبی ادامه پیدا می‌کند، به موضوعاتی هم‌چون تغییرات آب و هوایی هم اشاره می‌شود. مبارزه با گرمایش کره‌ی زمین، دستیابی به تحول صنعتی و چرخش به سمت کاهش استفاده از کربن و حظ مشاغل عالی در سطح جهانی از جمله مواردی است که مورد بحث قرار خواهد گرفت.
میان نشست سال گذشته و امسال تفاوت‌های زیادی وجود دارد. سال گذشته تمام تمرکز بر کربن خنثی و مهار همه‌گیری بود. امسال اما بحران انرژی و در پی آن بحران زغال‌سنگ پررنگ‌تر است. جالب آنکه آلمانِ میزبان، خودش وضعیت قابل تعریفی ندارد. چرا که روسیه عرضه گاز به این کشور را محدود کرده است. حالا آلمان در صدد افزایش نیروگاه‌های زغال‌سنگ خود است. البته آلمان قبلا گفته بود که می‌خواهد تا سال ۲۰۳۰ زغال سنگ را حذف کند.
آلمان این وسط تنها نیست. حتی انگلستان هم که به دنبال حذف تدریجی زغال سنگ بود، حالا پیشنهاد استخراج مجدد سوخت‌های فسیلی را در دستور کار قرار داده است؛ البته برای صنایع فولادی. این‌طور که پیداست، منابع انرژی چنان قدرتی به پوتین داده‌اند که می‌تواند برنامه‌های این هفت کشور صنعتی را به آسانی با چرخاندن شیر گاز یا کاهش سرعت انتقال انرژی به هم بریزد.
پاسکال دونوهه (Paschal Donohoe) رئیس گروه وزرای دارایی یورو گفت: «این مرتبه سیاست‌گذاران باید تعادلی میان دو امر برقرار کنند. از یک سو باید از خانوارهایی که در معرض افزایش قیمت انرژی هستند حمایت کنند. از سوی دیگر نباید آتش به تنور فشارهای تورمی بریزند.» این همان وظیفه‌ای است که به عقیده‌ی او مطلوب و موردنیاز است.
نفت
نفت همیشه مهم بوده است؛ چه برسد به حالا که تحریم‌ها علیه روسیه نیز در وضعیت نامعلومی به سر میبرد. به همین دلیل یکی دیگر از مسائلی مهمی که در اجلاس سران گروه هفت به آن پرداخته می‌شود، به سقف قیمت نفت روسیه مربوط است. مسئله‌ای که شولتس هم بر دشواری آن اذعان کرده است.
گفته می‌شود ایالات متحده بر تعیین سقف قیمتی نفت روسیه اصرار دارد اما هنوز در مورد امکان‌سنجی این مسئله تردیدهایی وجود دارد. دلیل این امر هم آن است که کشورهای غربی تلاش کردند تا نفت روسیه را تحریم کنند، اما تلاش‌شان اثری معکوس داشت. مسکو هم‌چنان در حال فروش نفت خود به کشورهایی مثل چین و هند است و در نتیجه روسیه می‌تواند پول بیشتری را برای سرپا نگه داشتن و ادامه‌ی جنگ به جیب بزند.
اتحادیه اروپا و بریتانیا تلاش می‌کنند با ممنوعیت بیمه‌نامه‌ی کشتی‌های حامل نفت، از فروش نفت روسیه جلوگیری کنند. ایده این است که این تحریم برای کشورهایی که قبول می‌کنند نفت روسیه را فقط با حداکثر قیمت توافقی خریداری کنند لغو شود. مقامات استدلال می‌کنند که در حال حاضر کشتی‌های روسیه و شرکای آن برای یافتن بیمه به مشکل برخورده‌اند. پس این مسئله را می‌توان به عنوان اهرمی برای پیاده‌سازی سقف قیمت در ازای رفع تحریم‌ها تلقی کرد.
شولز میزان کارسازی این پیشنهاد را تنها منوط به پذیرش تمام یا بیشتر کشورهای خریدار نفت می‌داند. چرا که تقاضای نفت جهانی است و تنها به چند کشور محدود نمی‌شود. اتحادیه اروپا هم باید آخرین بسته‌ی تحریمی‌اش را برای برداشتن ممنوعیت بیمه‌ی کشتی‌ها اصلاح کند. به گفته‌ی یکی از مقامات ارشد آلمانی این موارد پیچیدگی زیادی دارند اما کشورها در تلاش‌اند تا در کنار هم از این پیچیدگی کم کنند و به شکلی موثر و سازنده با هم کار کنند.
فشار اقتصادی
سال پیش وقتی همه از بهبود اوضاع حرف می‌زدند، چه کسی فکرش را می‌کرد که نه تنها اوضاع بهتر نشود، بلکه خیلی از کشورها از اهداف‌شان پا پس بکشند. نمونه‌اش همان زغال سنگی که بالا به آن اشاره کردیم. اضافه کنید به این شرایط قرنطینه چین و سیاست کووید صفر را که زنجیره‌ی تامین را با قدرت هر چه تمام‌تر مختل کرده است. چین با وجود تنش‌های فزاینده با کشورهای گروه جی هفت هم‌چنان هیچ نشانه‌ای از خودش بروز نمی دهد که همسو با هنجارهای جدید آن‌ها پس از کووید باشد.
غول بی شاخ و دم تورم که دیگر برای همه آشناست. حالا بیشتر مردم دنیا با گوشت و پوست و استخوان تورم را لمس می‌کنند. نرخ بهره در آمریکا در چهار دهه‌ی گذشته به سقف خود رسیده است. بریتانیا افزایش قیمت‌ها را به شدت احساس می‌کند. بانک مرکزی اروپا هم دست به افزایش نرخ بهره زده است. سیاست‌های انقباضی شدید با هدف کاهش تورم در دستور کار قرار گرفته‌اند. اتفاقی که می‌تواند رکود اقتصادی را رقم بزند. امری که اوضاع جهان را در سال ۲۰۰۸ یادآوری می‌کند.
موضع کشورهای گروه هفت دربرابر اوکراین زیر ذره بین
حالا که می‌دانیم در چهل و هشتمین نشست سران گروه هفت چه مسائلی قرار است بررسی شود، بهتر است نگاهی هم به وضعیت این کشورهای صنعتی در جهان بیندازیم و ببینیم چه موضعی را در قبال اوکراین اتخاذ کرده‌اند.
آلمان
آلمان قبل از جنگ هم از اوکراین حمایت کرده است. از سال ۲۰۱۴ و پس از الحاق کریمه به روسیه بود که این کشور حدود ۱.۸۳ میلیارد یورو را به حمایت از اوکراین اختصاص داده است. هم‌چنین شولتس گفته است که برای بازسازی آلمان به میلیاردها یورو و دلار دیگر برای سال‌های آینده نیاز داریم.
آلمان به عنوان میزبان این فرصت را دارد که انتقادهای بین‌المللی را که بر ضد این کشور است کمرنگ کند. شولتس قول داده بود که تسلیحات سنگینی را در اختیار اوکراین بگذارد. اما همه‌چیز به کندی پیش رفت. دنیا شولتس را مردی مضطرب می‌بیند که تردید و دودلی از سر و رویش می‌بارد. در پی تعویق تحویل تسلیحات به اوکراین، شولتس خودش هم چندین هفته سفر به کیف را عقب انداخت. انگار از یک طرف می‌خواست در مقام حمایت از اوکراین خودی نشان بدهد و از سوی دیگر تمایلی به قطع کامل خطوط ارتباطی‌اش با پوتین نداشت.
اما تردیدهای شولتس نه برون‌مرزی که بیشتر درون کشور خودش بود. بحث بر سر احزاب سیاسی است و به ویژه سوسیال دموکرات‌های چپ میانه که در این «نقطه عطف» با هم اتفاق نظر ندارند. این حزب سیاسی سابقه‌ی قوی از صلح‌طلبی دارند و اعضای آن می‌گویند که روسیه در ایجاد صلح در اروپا باید نقش داشته باشد وگرنه نمی‌توان صلح را برقرار کرد.
ایالات متحده
ایالات متحده هم مثل آلمان تعهداتی را برای تحویل سلاح به اوکراین داده است. از ماه مارس ۲۰۲۲ کنگره ایالات متحده دو بسته را برای بودجه‌ی اضطراری جنگی تصویب کرده است که بیش از ۵۳ میلیارد دلار به آن اختصاص داده شده است.
این بسته‌ها فقط به حمایت نظامی مستقیم از اوکراین مربوط نیستند. بلکه به زمینه‌‌های دیگر مثل کمک‌های اقتصادی، کمک‌های بشردوستانه برای پناهندگان، مقابله با بحران غذایی ناشی از جنگ و بودجه نیز مربوط است. هم‌چنین قرار است میلیاردها دلار دیگر نیز برای تکمیل نیروهای آمریکایی در اروپا یا تجهیز انبارهای تسلیحات نظامی ایالات متحده پس از تحویل محموله‌ی تسلیحات به اوکراین اختصاص داده شود.
بریتانیا
بریتانیا هم در این میان کمک‌های تسلیحاتی زیادی به اوکراین داشته است. هزاران سلاح ضدتانک، موشک‌های کوتاه‌برد و خودروهای زرهی از جمله مواردی است که بریتانیا یا آن‌ها را به اوکراین تحویل داده یا قول آن‌ها را داده است.
قول کمک ۲۲۰ میلیون پوندی (۲۵۶ میلیون یورویی) نیز از جابن بوریس جانسون نخست‌وزیر داده شده است. نیمی از این مبلغ به سازمان ملل و صلیب سرخ اختصاص داده خواهد شد. به غیر از تجهیزات نظامی، کالاهای بهداشتی و دارو و هم‌چینن ژنراتور نیز در میان کمک‌ها به چشم می‌خورد. چند دستگاه آمبولانس و خودروی زرهی برای کمک به وضعیت غیرنظامیانی که شرایط وخیمی دارند نیز از جمله دیگر تعهدات بریتانیا به اوکراین است.
فرانسه
فرانسه نیز ماه گذشته خبر از افزایش تعهدات کشورش به اوکراین داد. امانوئل مکرون پیش‌تر ۱۰۰ میلیون یورو به دولت اوکراین کمک کرده بود. فرانسه در میان سایر کشورهای عضو این گروه، کمتر تمایل به تحویل تسلیحات نظامی دارد. هرچند وزارت دفاع در میانه‌های ماه آوریل اعلام کرد که ۱۰۰ میلیون یورو را به این مسئله اختصاص داده و تسلیحات را به اوکراین تحویل داده است.
ایتالیا
ایتالیا با دست پر و وعده‌های بشردوستانه نظیر پذیرش پناهجویان از اوکراین استقبال کرده است. احزاب حاکم در این کشور مایل به تحویل سلاح‌های سنگین نیستند اما در نهایت دولت موفق به این کار شد. هرچند ایتالیا حرفی از جزئیات نزده، اما رسانه‌ها مدعی هستند که در نخستین محموله ۱۵۰ میلیون تسلیحات به اوکراین ارسال شده است. دو محموله‌ی دیگر نیز در این میان وجود دارند که وزیر دفاع شرایط آن‌ها را هم مشابه می‌داند.
در همان روز نخست جنگ، ایتالیایی‌ها مبلغ ۱۱۰ میلیون یورو به اوکراین وام دادند. وزیر دارایی هم از اضافه کردن ۲۰۰ میلیون یورو دیگر به این مبلغ خبر داد. این‌ها سوای ۹۰۰ میلیون یورویی است که ایتالیا برای پذیرش پناهجویان در نظر گرفته است.
کانادا
کانادا نیز چهار قبضه توپ به اوکراین ارسال کرده است. هم‌چنین دولت جاستین ترودو موشک‌انداز، نارنجک دستی و سایر مهمات دیگر را در اختیار کیف قرار داد. در بودجه‌ی سال ۲۰۲۲ کانادا، معادل ۳۶۵ میلیون دلار برای حمایت از اوکراین در نظر گرفته شده است. فارغ از حمایات مالی نظامی، وزارت دارایی این کشور از مجموع وام‌های ۱.۳۷ میلیارد یورویی از صندوق بین‌المللی پول خبر داد. این مبلغ باید منجر به تثبیت اقتصاد اوکراین شود. کانادا از جمله کشورهایی بود که بیش از ۱,۰۰۰ سازمان و شخص را تحریم کرد و تعرفه واردات محصول از روسیه را به میزان زیادی افزایش داد.
ژاپن
ژاپن مبلغ ۲۰۰ میلیون دلار (۱۹۰ میلیون یورو) به اوکراین کمک کرده است. آن هم در زمینه‌هایی مانند بهداشت، مراقبت‌های پزشکی، غذا، حفاظت از مردم اوکراین و کشورهای همسایه. به جز این مبلغ ۶۰۰ میلیون دلار (۵۷۱ میلیون یورو) نیز در قالب وام در نظر گرفته است.
قانون اساسی صلح‌طلبانه پس از جنگ به ژاپن اجازه‌ی ارسال تسلیحات به اوکراین را نمی‌دهد. با این‌همه این نخستین بار است که ژاپن هم اقدام به ارسال مواردی نظیر جلیقه‌های ضدگلوله، کلاه ایمنی، چادر، هواپیماهای بدون سرنشین تجاری، لباس‌های زمستانی و … به کشوری که درگیر جنگ است کرده است. تجهیزاتی که همگی به طور مستقیم از ذخایر مربوط به نیروهای دفاع شخصی می‌آید.
علاوه بر این، ژاپن که در اعطای پناهندگی بسیار سخت‌گیر است، پناهندگان اوکراینی را پذیرش می‌کند و ویزای شهروندان اوکراینی را که از پیش در ژاپن زندگی می‌کنند، تمدید می‌کند.
اهمیت نشست چهل و هشتم سران کشورهای هفت
مهم‌ترین اهمیت این نشست در نمایش اجتماع و توافق میان کشورهای این گروه است. مسئله‌ای که پوتین تقریبا مطمئن است اتفاق نمی‌افتد و بر همین اساس اسب خود را سریع‌تر می‌تازاند. قبل از تهاجم روسیه به اوکراین بود که پوتین و شی جین پینگ دست برادری فشردند و پیمان محکمی با هم بستند. اگر اقتصادهای برتر دنیا نمی‌خواهند پوتین را فاتح قله‌های جهانی ببینند، باید در این نشست قوی‌تر از پیش ظاهر شوند.
چین و روسیه بر این امر واقف‌اند که مشکلات کنونی ابتدا بر کشورهای توسعه‌یافته اثر می‌گذارد. چرا که بیشتر مهاجران تمایل دارند به کشورهای توسعه‌یافته بروند تا نسبت به منافع و حقوق‌شان مطمئن‌تر باشند. ظاهرا این دو کشور میل به آن دارند که از بحران‌های جهانی به نفع خود بهره‌برداری کنند.
پوتین منتظر نشسته تا شکست این گروه را ببیند. سران گروه هفت در این اجلاس باید به دنبال محدود کردن شکاف‌هایی باشند که روسیه عمدا آن‌ها را ایجاد کرده است. هم روسیه و هم چین هر دو از حق وتو در شورای امنیت و گروه ۲۰ برخوردارند و می‌توانند جلوی محکومیت‌های حمله روسیه به اوکراین بایستند. برخی از کشورها هم اعلام کرده‌اند که یا جای روسیه در این نشست است یا جای آن‌ها. گفتنی است نشست گروه ۲۰ در نوامبر ۲۰۲۲ (آبان ۱۴۰۱) برگزار خواهد شد.
سران کشورهای صنعتی جهان ظاهرا چندان با هم اتفاق نظر ندارند. مکرون مخالف تحقیر روسیه است و بایدن اصرار بر تضعیف پوتین دارد. این‌طور که پیداست این کشورها نباید به دنبال متوقف کردن بحران باشند و تنها کاهش آن هم موفقیت محسوب می‌شود. سران کشورهای گروه هفت نباید فراموش کنند که چشم پوتین به این نشست دوخته شده است. چون شکست دقیقا آن چیزی است که پوتین برایش برنامه‌ریزی کرده است.
